door Auteur: Laura Sebastian Titel: Ash Princess Vertaald door: Valerie Jansen Uitgeverij: Young & Awesome Pagina's: 379 Prijs: €18,99 Leeftijd: 15+ Waardering:⭐⭐
Tien jaar geleden werd het land Astrea belegerd door de Kalovaxiërs. Sindsdien is prinses Theodosia (16) hun gevangene. Haar moeder is vermoord, zij mag haar naam niet houden, haar taal niet spreken en ze mag geen contact hebben met onderdrukte Astreanen die de belegering overleefd hebben. Iedere keer wanneer de Astreanen in opstand komen, wordt zij daarvoor lichamelijk gestraft door de Kaiser. Na een gruwelijke gebeurtenis lijkt er een vuur in haar te ontstaan. Ze wil haar land terug. Samen met een jeugdvriend bedenkt ze een plan. Zal het Theodosia lukken om zichzelf en haar volk in vrijheid te brengen?
Het duurt lang voordat het verhaal op gang komt. Terwijl alles zich afspeelt in een niet-bestaande wereld, is er nauwelijks sprake van een wereldopbouw. Het is duidelijk dat tien jaar geleden de belegering plaats heeft gevonden, maar niet hoe de wereld er daarvoor uit zag. Bovendien maakt de spelling van bepaalde woorden (Kaiser, Kaiserin, Prinz, Prinzessin) het lezen ook niet makkelijker. Bepaalde scènes zijn wel beeldend geschreven. Deze bevatten voornamelijk geweld. De Kaiser is een verschrikkelijke tiran. Het maakt hem een interessante bijfiguur. Ook Cress – de enige Kalovaxische vriendin van Theodosia – roept veel belangstelling op. Vooral tegen het einde van het verhaal. Maar Theodosia is saai en vermoeiend. Ze is een twijfelaar. Ze heeft geen pit en dat hoort een hoofdpersoon wel te hebben.
Ash Princess is een verhaal dat rustig voortkabbelt met een hoge dosis geweld. De hoofdpersoon is saai en er zitten elementen in het verhaal die beter uitgewerkt moeten worden, wil het echt iets toevoegen. De plottwist aan het eind is geen cliffhanger. Een tweede deel hoeft niet.
Ik was ook zeer teleurgesteld in Ash Princess. Het boek voelde aan als dertien in een dozijn en de world building is compleet mislukt. De Duitse elementen (Kaiser, Kaiserin, Prinz, Prinzessin) vond ik dan wel weer uniek, maar dat is dan ook echt alles. Ik heb me best wel verveeld en een tweede deel hoeft voor mij ook niet. Zonde, want velen waren laaiend enthousiast. Het boek doet me heel erg aan Rode Koningin denken en dat was ook niet mijn ding.
Bij de leesclub waren er ook meer die niet enthousiast waren, maar ook iemand die super enthousiast was. Dat maakte de discussie wel leuk! Rode Koningin moet ik ook nog lezen, maar die pak ik dan niet binnenkort anders ga ik te veel vergelijken. Ik stoorde me aan die elementen, omdat het ook weer Scandinavisch (Søren) was. Alsof de schrijfster Europa ziet als één element.
Ik hou mijn hart al vast om die te lezen 😮