Zus. Zo noem ik haar. Dat is niet haar echte naam. Zij heet Samantha. Zus. Zo noemt zij mij. Dat is niet mijn echte naam. Mijn naam is Natasha. De liefde gaat dieper dan vriendschap. Wij zijn zussen. Een onvoorwaardelijke band.
Vijfentwintig jaar geleden werd zij grote zus. Voor de tweede keer. Van onze kindertijd samen weet ik niet meer zo veel. Zij is zesenhalf jaar ouder dan ik. Toen ik naar de brugklas ging, was zij net klaar met de middelbare school. Zij ging toen werken in de stad waar mijn school stond. Dan ging ik weleens langs en Mini-Sam werd mijn bijnaam daar. Ik weet nog hoe trots ik op die bijnaam was, want ik keek altijd naar haar op. Natuurlijk hebben we ruzie gemaakt. Natuurlijk ben ik dat vervelende jonge zusje geweest. Natuurlijk is zijn mijn vervelende grote zus geweest. Als je jong bent, voelt zesenhalf jaar als een generatiekloof.
Nu, vijfentwintig jaar later, ben ik zo trots als een pauw. Ze volgt haar dromen, ze maakt haar eigen geluk. Ze maakte mij tante van een prachtige meisje (3;3 jaar) en een lief jongetje (0;2 jaar). Ze is een goede moeder, mijn zus. Zus. Zo noem ik haar, want het is specialer dan vriendschap. Onvoorwaardelijke liefde.
Wat hou ik toch veel van jou lieve zus ♥️ wat een mooie speciale blog, zo bijzonder! Dankjewel ?
❤️❤️❤️
Mooi geschreven Natasha!
Dankjewel ?
Wat mooi geschreven over jouw lieve zus.
Dankjewel ⭐️